75 χρόνια από τη Σφαγή στο Δίστομο

Στις 10 Ιούνη 1944 οι Ναζί εισέρχονται στο χωριό του Διστόμου και αρχίζουν να σκοτώνουν αδιακρίτως όσους έβρισκαν στο χωριό. Ήταν τόσο μεγάλη η μανία τους που δεν έκαναν εξαιρέσεις σε παιδιά και ηλικιωμένους. Τις γυναίκες δε, τις βίαζαν πριν τις σκοτώσουν. Σταμάτησαν όταν νύχτωσε καίγοντας όλα τα σπίτια του χωριού. Οι νεκροί έφτασαν τους 228, ενώ το Δίστομο για αρκετά χρόνια ήταν ένα χωριό γυναικόπαιδων. Η Ναζιστική Γερμανία βρίσκεται στο τέλος του πολέμου, περικυκλωμένη από τις συμμαχικές δυνάμεις και το μίσος των στρατιωτών τους είναι μεγαλύτερο. Την ίδια ημέρα θα καταστραφεί άλλο ένα χωριό στη Γαλλία, το Οραντουρ Συρ Γκλαν σκοτώνοντας 648 αμάχους. Ο φασισμός έδειξε για ακόμη μια φορά το πραγματικό του πρόσωπο.

Σήμερα κλείνουν 75 χρόνια από εκείνη τη μέρα και είναι εξίσου επίκαιρη. Στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή εξέλεξε υπόδικο ευρωβουλευτή, ενώ η Λεπέν στη Γαλλία καλπάζει. Ο φασισμός και ο ναζισμός μαζί με τον ρατσισμό δεν έρχονται εν μία νυκτί ούτε ξυπνούν χωρίς να το καταλάβουμε. Βρίσκονται κάθε μέρα δίπλα μας, στους χώρους εργασίας, στους δρόμους, στις γειτονιές και κανένα δικαστήριο δε θα τους καταδικάσει αν δεν τους καταδικάσει πρώτα η ίδια η κοινωνία. Ο φασισμός δεν είναι απλώς ένα πολιτικό πρόβλημα, είναι κυρίως κοινωνικό πρόβλημα και όσο τον αφήνουμε ελεύθερο γιγαντώνεται και στο τέλος θα είμαστε όλοι θύματά του.

Το Δίστομο, το Οραντουρ Συρ Γκλαν, τα Καλάβρυτα είναι περιπτώσεις που δεν πρέπει να ξεχάσουμε και που δεν αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό για το πρόσωπο του φασισμού. Η σημερινή ημέρα παραμένει ζωντανή στα πρόσωπα και στη φωνή των λιγοστών επιζώντων κατοίκων που έζησαν εκείνη τη μέρα και θα τους στοιχειώνει μέχρι να πεθάνουν. Η σημερινή ημέρα, για εμάς που δεν τη ζήσαμε, φαντάζει μακρινή και ίσως ξεχασμένη. Μια βόλτα στο Μουσείο Θυμάτων Ναζισμού και στο Μαυσωλείο, που βρίσκονται και τα δύο στο Δίστομο, θα μας θυμίζει όσα δεν πρέπει ποτέ ξανά η ανθρωπότητα να ζήσει.

Σταμάτης Μπαρτατίλας, μέλος ΠΣΕΦΑ